معماری

معماری یکی از هفت هنر شناخته شده و از مهمترین آنهاست و شاید دقیق ترین محک توانائی وابداع هنری بشر و پناهگاه ظاهری زندگی او باشد. زیربنای معماری را معانی و تعاریفی به وجود می آورد که انسان برای زندگی بهتر و برای رفاه خود، تهیه کرده است.

معماری تجسم فضائی مناسب برای زندگی انسان، طیف کلی پیرامون آن و مسایل ومقولات مورد توجه اوست.

معماری تجسم آرزوها ونیازها وخواستهای انسان است. منظور از واژه معماری ومفهوم آن، آفریدن فضائی است که انسان بتواند حرکت وجریان زندگی را در آن

احساس کند. همان طور که چهره زندگی به وسیله تکنولوژی، آب و هوا و عوامل دیگر دائما درحال تغییر است معماری هم به تبع آن وبه سرعت در حال تغییر و دگرگونی است.

قطعاً معماری سی سال پیش در شرایط فعلی تجویز نمی شود. در واقع تجربه دیروز با تجربه امروز متفاوت است.

معماری آمیختن فن و هنر، درچگونگی بازیابی واستفادۀ بهینه از فضاها و افزایش بازدهی است و ترکیب معقولی است از کاربرد زندگی در قالب فضاهای اهلی برای انسان و اطرافیانش.

انسانی که دستاوردهای گذاشته­اش او را راضی نمی کند در این سیر تکاملی، همه تجربیات را با هدف رسیدن به ­زندگی بهتر پشت سرگذاشته است. یکی از مهم ترین تجربیات انسان، پیدا کردن یا خلق محل زیست و مسکن بهتر، برای خود اوست که این خود، می تواند علتی برای تعریف معماری باشد.

معماری یعنی بهینه کردن فضای زندگی، شکل وفرم دادن به زندگی وامیال و آرزوهای انسان وراحت سازی فضا.

برعکس ساخته های قدیمی که با هر بار دیدن آنها، به قلب و روح انسان نفوذ می کنند و پختگی و اصالت خود را بیشترنمایان کرده وتلنگری به ما می زنند که جایگاه معماری دیروز چقدر متعالی بوده، ساخته های امروزی برای ما جنبۀ گذرا و شاید یکبار مصرف دارد.

خانه های قدیمی با حیاطهای کوچک یا بزرگ خود، که دارای آبنماهائی با فواره کوچک، ستون های ظریف، دسترسی های آسان، درختان و انعکاس آنها در حوض های کم عمق ومسطح بودند، روح را به جان زندگی می­دمیدند.

در معماری قدیمی، ایرانیان آرمان های خود را به زیباترین شکل ممکن به منصّه ظهور درآوردند و سبکی به وجود آوردند که از سادگی، عظمت وگویائی برخوردار بود و شهره جهان شده اند و ای کاش این سبک در حال مرگ را

 می شد نجات داد و مانع سوداگرانی شد که به معماری، به چشم یک کارخانه پول ساز نگاه می کنند. معمار اگر عاشق حرفه اش باشد به او هنرمند معمار می گویند.

زمانی که یک معمار، هنرمند است می تواند شاهکار بیافریند شاهکاری مثل شبستان مسجد جامع اصفهان. این بنا و امثال آن ثابت می کنند که ادراک ایرانیان از شکل (فرم) تاچه حد عمیق بوده است وتا این ادراک خود را در ساختمانی مجسم نمی­دیدند راضی نمی­شدند فضای این بناهای ترکیبی تکنیکی، آرایشی بوده تا موجب رشد و تعالی احساس باشد و نه منعکس کنندۀ قدرت سازندگی و چون هنرمندان معمار به این مهم، توجه کردند توانستند باعث افتخار معمار ایرانی در سطح جهان بشوند.

زمانی که قدم در بناهائی مثل باغ شاهزاده ( واقع درماهان کرمان) می گذاریم شکوه وعظمت معماری ایرانی را که آنجا متجلی شده، مشاهده می کنیم و می بینیم که چگونه وسط بیابان، هنرمند معمار بنا، با طراحی درختان وجوی های آب، توانسته گرمای خشک کویر را از پای در آورد و وقتی دراین بنا هستید خبری از گرمای طاقت فرسای ظهر تابستان نیست و شما می­توانید در بهشتی روی زمین قدم بزنید که نمونه آن در معماری ملل مختلف کمتر مشاهده می­شود و این خاص هنرمند ایرانی و معماری ایرانی است.

متاسفانه امروزه به دلیل عدم توجه کافی به انسان ونیازهای او، معماری ما دچار بی هویتی شده و نتیجه آن خلق یک معماری بدون معنا، معماری تقلیدی و تقلبی از مد روز شده است.